Op naar het oosten

Hello iedereen,

( Dit is de tweede keer dat we deze blog moeten schrijven aangezien de computer vanzelf afsloot, net voor onze laatste zin!!!!! Grrrrrr!)

Het is al even geleden, maar we zijn erg druk in de weer geweest. Zoals gepland hebben we Chiang Rai verder verkend, dit zowel te voet, met te fioets als met de scooter. We kamden zowel de streek van Mae Salong uit, Mae Chan, Chiang Saen en bezochten de Gouden Driehoek. We vallen misschien in herhaling, maar het decor waarin we ons bevinden blijft prachtig! Na Chiang Rai reizen we terug iets centraler Thailand binne, namelijk Sukothai, dat onderverdeeld is in New Sukothai en Old Sukothai. Het nieuwe is een gewoon Thais stadje en het oude bestaat uit overblijfselen van tempels en ruines. Deze verkennen we met de fiets. Vervolgens nemen we de bus naar Phitsanulok, ook een klein stadje met een groot tempelcomplex. Het is wel indrukwekkend om een 100-tal monniken en een 100-tal studenten samen te zien bidden ( Niet dat we nu zin krijgen om zelf te bidden :)

Ondertussen heeft de reis zijn 2e slachtoffer gemaakt ( Elien was het eerste die al een ganse nacht heeft staan overgeven door verkeerd gevallen eten...) Deze keer is het DImi zijn beurt. Door de ritjes op de brommer, de busritten met ramen en deuren open en de vervelende airco s die overal te hoog staan, deed hij een zware verkoudheid op. Hij loopt er een paar dagen nogal mottig bij.
Desondanks blijven we onze router verder zetten ( Na een middagje platte rust.) Ondertussen zijn we in oostelijke richting getrokken en beland in Loei. (n.b. het valt op dat we in minder toeristische gebieden zijn aangezien alle thaise mensen ons staan aan te gapen en staan te giechelen. Wij verkiezen echter ook deze rustige streken die daarom zeker niet minder mooi zijn.) Vanuit Loei verkennen we het park Phu Rua. We kiezen ervoor om niet te blijven kamperen omwille van Dimi s verkoudheid. We moeten dus zorgen om op tijd de bus terug te nemen. Nadat onze bus 45 minuten te laat vertrok, kwamen we aan in het gelijknamige dorp Phu Rua. Daar delen we nog een songthaew met een thais koppel die bij ons op de bus zat. We verkennen het, eerder kleine, nationale park samen. Het mag dan wel een klein park zijn, het is zeker de moeite waard. We zitten op de grens met Laos, dus zie je aan de top beide landen. Daar het donker begint te worden keren we niet te voet terug maar nemen we een weg waar de songthaews mogen rijden ( of rally rijden in ons geval). Eens terug beneden moeten we nog anderhalf uur wachten op de bus, althans volgens de busuren. Ware het niet dat hij er 3 uur later nog altijd niet was! Daar sta je dan : in het hol van Pluto, donker en geen bus in zicht, gelukkig samen met nog 4 andere Thaise mensen, waaronder het lkoppeltje van daarstraks. Plots stopt er een pick up, 1 van de mensen die ook op de bus wachtte had een vriend gebeld om haar te voeren. Zij nodigde het koppeltje uit, die ook voor ons ( de farangs) een plaatsje konden versieren. Welliswaar in de open laadruimte van de pick up ( wat in Thailand een gewoonte is ). Eigenlijk is het zeer leuk om in het donker, met enkel het maanlicht (geen straatverlichting) door de bergen te rijden. Of dit bevorderend is voor de genezing van een goeie verkoudheid laten we in het midden...

De volgende dag trekken we naar, volgens de trotter, het mooiste nationale park van Thailand, namelijk Phu Kradung, 1 van de enigste plaatsen waar nog wilde olifanten rondlopen. Bij aanvang van de tocht kan je ervoor kiezen om je bagage naar boven te laten dragen door Thaise dragers. Zowel mannelijke als vrouwelijke dragers die een 40-tal kilo aan een bamboestok hangen, nogal indrukwekkend! Dit lijkt ons echter een veel te makkelijke ( en te dure) oplossing, dus dragen we alles zelf naar boven. ( Wat zowel letterlijk als figuurlijk een zware beslissing was). We vonden het al raar dat we een van de enigste waren die zelf onze bagage droegen...
Na een zware klim van een 4-tal uur (van 0 tot 1200 meter) bereiken we de top van de berg waar alweer verschillende prachtige uitzichten op ons wachten. We zetten onze tent op en blijven hier een nachtje kamperen. Helaas kan en mag je in de nationale parken niet zomaar overal je tent opzetten, dus voelen we ons op de kampeerplaats meer op een festivalterrein dan in de ongerepte natuur.
De volgende morgen maken we nog een wandeling, op zoek naar watervallen, die we wel vinden maar helaas bijna droog staan door de hitte. Ondanks het vele volk (vele Thaise scholieren hebben nu blijkbaar vakantie) blijft het toch een prachtig stukje natuur. s Middags besluiten we ons aan de gevaarlijke afdaling te wagen. Afdalen valt ons vrij zwaar, mede door te weinig eten en drinken ( door de woekerprijzen) en onze zware rugzak. De aankomst beneden voelt dan ook aan als een ware overwinning. We besluiten om onmiddellijk een songthaew te nemen naar het busstation. En maar goed ook want 5 minuten later vertrok de bus naar onze volgende bestemming, namelijk Khon Kaen. ( in al onze haast en vermoeidheid van de tocht vergaten we geld af te halen. Gelukkig hadden we net genoeg om onze bus te betalen, best wel spannend.)

De volgende dagen staat nog op het programma: bezoek van het cobradorp en de verdere omgeving.  ( Stiekem kijken we er al naar uit om te gaan relaxen en snorkelen in het zuiden)
Hopelijk is alles in orde in Belgie!
Groetjes,
Elien en Dimi

Ps: Bedankt voor de verjaardags-smsen. We sturen niet aan iedereen terug want dit zou ons ons maandbudget kosten :)

@ Iedereen die Seba kent : Gelieve het arm schaap uit te leggen hoe hij moet reageren op de blog. Hij geraakt er zelf niet wijs uit...
@ Pamie: Leuk dat jullie ons volgen op de kaart! Aan honden idd geen gebrek! We proberen er mooi rond te lopen.
@ Katrijn: Goed dat het beter gaat op stage! Het is niet lang meer! Ik ben blij dat je onze blog zo goed kan volgen :) Kijk al uit naar de tetter-momenten! Zoen
@ Jean: Vliegticket VIetnam is geboekt. Op 1 januari komen we aan in Saigon. Kijk uit naar je info.